Gidin

Kendi yalnızlığımı bıraktım başkalarının yalnızlığına üzülüyorum, onların üzüntülerini bir türlü atamıyorum aklımdan. Belki kendi yalnızlığımı da ekliyorum onlarınkine. Her şekilde üzüldüğüm ve düşündüğüm şeyden memnun değilim. Yapılacak çok fazla şey varken kendimi kafamın içinde sıkışmış hissediyorum. Kimseye bir yararım yok. Kuru kuru üzülüyorum, düşüncelerim yavanlık sınırını aşamıyor. Hiçbir zaman yakamı bırakmayan bu yanlışlık; bulmam gereken bir şeyler var, ne olduklarını bilmiyorum ama içimde bir yerde beni rahatsız eden o eksiklik sürekli uyarı veriyor. Hep oradaydı eksiklik ve başkalarının yalnızlığı da bu eksikliğe iyi gelmiyor. Benim kafamın içi bir hapishane olsa bile dünya öyle bir yer olmamalıydı. Bazı insanlar o kadar yalnız hissetmemeli, yalnızlıktan kendilerini öldürmemeliydiler, aldatmamalıydılar. Dünya ve yıldızlar, tüm evren ve sokaklar daha aydınlık yerler olmalıydı. Yıkım keşke sadece benim zihnimde olsaydı, dünyanın ve zamanın bir başka ucunda o güzelim insanlar bunları yaşamasaydı. Yalnızlıkta beraber olma fikri artık bana iyi gelmiyor. Başkalarının üzüntüsünden üzüntüme teselli bulamadığım bir döneme girdim. En azından yalnızlıkta yalnız değilim diye düşünemem artık.

Gidin