Ne yaparsak yapalım kafamızdan asla silinmeyecek bazı görüntülerin esiri oluruz ara sıra. Günün herhangi bir saatinde bir taksinin arka koltuğunda oturup camdan dışarı bakarken ya da evin bir odasında manasızca televizyon izlerken bir anda canlanıverirler zihninizde. Unutulacak şeyler değillerdir onlar, zaten bir şey de değillerdir. Ne olduklarını anlayamazsınız. Bir görüntü müdür yoksa bir his mi. Belki de bir düşünce. Belki hepsi birden. Sonra o her neyse tüm sisteminizi ele geçirir, başka bir şey yapamazsınız ya hisseder ya düşünür ya da gözünüzü kapadığınızda onu görürsünüz. Bir gün bir alışveriş merkezinin ortasında ağlamaya başlarsınız. Sonra, sonrasi yok...
ah o görüntüler insanı hep en zor anlarında yakalar yakasından ve bırakmaz bir türlü...çok güzel yazmışsın...
YanıtlaSil