”Bu sefer her şeyi düzelticem, bu kötü gidişin sonu olacak.” dediğim hiç bir şey bu dağılışı engelleyemedi. Pek çok kez çabaladım, yeni hedefler ve yeni sıçrayışlarla hayatımı kurtarmak istedim. Her seferinde elime yüzüme bulaştırdım.
Bazı günler vardır, yolunda giden tek bir saniyeyi geri kalan tüm diğer saniyeler boğmak ister. Çoğunlukla da başarır zaten. Gırtlağına sarılan bir çift el hissettin mi hiç?
Bugün otobüsü beklerken bir papatya ezdim. Yanlışlıkla yapılmış bir hareket değildi, bir nefret suçuydu. Hayatımda hiç bu kadar zevk almamıştım.
Eskilerde böyle değildim, hayat doluydum.
Zamanla vücudumda yok olup giden her hücre hayata karşı umudumu benden aldı.
Bir gün öleceğimi biliyorum. Eskiden ölüme meydan okurdum.
Aynaya baktığımda midem bulanır, kendi üstüme kusmak isterim.
Kızlara uzak dururum. Kendimi ona layık görmediğim için ayrıldığım sevgililerim oldu.
Burdan gitmek istiyorum.
Kimsenin beni tanımadığı karanlık bi şehirde yaşamak istiyorum. Cellatlık yapabilirim.
Hadi ver bana o şırıngayı.
Karanlık bir mizah anlayışım var.
Ben beceriksizin tekiyim.
Evet ben de aşık oluyorum. Haddim olmayarak çok seviyorum.
Bu söylediklerimi tabiki her okuyan anlamayacak. Gerçi kimse okumayacak. Ama insan en azından kendi kafasında yalnız olmak istemez bence.
belki de okuyan birileri vardır...
YanıtlaSil