Sancı

Her zaman ilk cümleyi kurmanın sıkıntısını yaşadım. 

Ve hep bu döngü içinde başladım konuşmaya. 

Atlama eyleminden sonra düşüşün nasıl olduğunun 

sorgulanmadığı bir dünyada düşüyordum ben 

ve 

düşüyordu artık bütün kelimeler. 

Mevsim değişiyordu, beton ıslanıp çürüyordu durmaksızın. 

Tren garlarında yeteri kadar hüzün biriktirememiştim 

ve

 bir şehrin sokaklarını elimde revolver aklımda uçmak arzusuyla yürüyemiyordum. 

İmanlı çocuklardık diyebilmemiz için

 imanlı çocuklar gibi yetiştirmişti annelerimiz bizi 

ve 

revolverı şakağına dayadığında uçmak sunulmuyordu dünyamızda. 

Oysa iç dünyamızın da yüzde yetmişi kan, kalanı sancı değil miydi?

Dertli