Her mutluluğun bir sonu olduğundan huzurumun ne vakit bozulacağını merak ediyordum zaten. Başıma gelenleri yazamam çünkü bunları bloga yazı malzemesi etme fikri çok iğrenç geliyor.
Hem de burada yayınlanamayacak kadar uzun benim hikayem daha doğrusu bizim hikayemiz.
Ama insan arada saklamaktan yoruluyor bütün bu başından geçen olayları kaldırabildiği için takdir görmek istiyor veya kaldırabilmek için anlayış.
Tüm acılarını anılarını anlatabilen insanlara imreniyorum,
ara ara garipsiyorum bazen de ayıplıyorum ne yalan söyleyeyim.
Acılarından prim yapmaya bakıyorlarmış gibi geliyor.
Bense yakın arkadaşlarıma bile her şeyi açık açık anlatamazdım
yakınıyormuşum gibi gözükmemek için.
Paylaştıklarım hep sınırlıydı ki bazılarını da paylaşmak zorundaydım,
sorduklarında yalan söylememek için bilhassa da utanmadığımı göstermek için.
Bazen de bahsetmezsem saygısızlık yapmış olacağım,
görmezden geldiğimi sanacaklar diye anlattım.
Böyle karmaşık bir durumdu bizimki.
Veya ben her zamanki gibi işleri zorlaştırdım iyice.
