Yalnızlık zordu.
Bazen, insanlardan kaçma isteği doğuyordu içimde. Tam anlamıyla kaçmak.
Onların olmadığı ve hiçbir zamanda olmayacakları bir yere gitmek.
Sonra, soğuktu yalnızlık.
Bazen, eve doğru yürürken, aklımda garip düşünceler canlanırdı.
Hepsinin sadece üç-dört dakikalık ömrü vardı.
Ve umuttu yalnızlık. Her zaman umuttu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder