Geçmiş

Acı günleri hatırlamak, insana tekrar acı verir elbette.Buna rağmen unutmayı çok zor başardığım yada belkide başaramadığım o günleri şimdi yeniden hatırlamanin acısını yaşamaya mahkum kaldım herhalde.Sadece küçük bir hafta sonu kaçamağı ve konuşup yaşananlar yüzünden olsa gerek.Üzüntüler, gözyaşları, geçmişler, gelecekler, dertler, acılar, zorluklar, zorlamalar, senaryolar, gerçekler, metinler, hüzünler, seçimler, yollar, hissedilenler, gözler, verilen mesajlar, alınan mesajlar, yardım çağrısı, yardım edememek, üzülmek ve nedense kimseye bir türlü hiç birşey anlatamamak.Çünkü konuşmak,anlatmak yazıldıgı kadar kolay değil. Kendime üzülmenin yanı sıra herşeyimi paylaşmak istediğim lakin birazda paylaşmaktan çekindiğim, bir sene önce bana yabanciyken tanıdıkça bana benzediğini daha çok fark ettiğim, yanında olmak ve ona yardım etmek istediğim insana kendimden daha çok üzülüyorum galiba.Küçük hüzünlü bir hikayenin sonunda teselli etmek icin bile elimi omuzuna atmaya  korkuyorum. Ne yazık ki insanları sevdikçe, değer verdikçe, yaklaştıkça, icimi açtıkça, hissettikçe, kaybettim. Mesafelerimin nedeni bu yüzden olsa gerek. Fazla bir kimsem olmamakla birlikte yeni tanıdıklarımıda kaybetmek istemiyorum.
Bu risk'i almak, bu insanlara değer diye düşünüyorum...