Kukla

öyle bir an geldi ki beni benden çaldılar, yerime bir kukla koydular, ipleri elime verdiler ve "Oynat!" dediler. Bir onlara baktım bir kuklama; yapabildikleri sınırlıydı, konuşamaz, duyamaz, göremez, hissedemez... Ben ilk defa kendime acıdım, kuklama acıdım. İpleri benim elimde ben bir kukla gibiyim bu yenilgiye karşı direnişte. Gülemez olmuş sahte sırıtışlarla donuk bakışlar. Öyle bir anın öyle bir anına geldim ki ipler karışmış, karman çorman. Kim çözecek, kim yenilgiye direnişte direnişin sebebi olacak? Bilirim cevabını, bilirim de anlatamam, anlatırım da anlattıramam..

Şansımı denemek istiyorum; 4 yanlış 1 doğruyu götürse de, yani bir yanlış 1.25 doğru etse de, yani yanlışlar doğrulardan daha önemli olmuş olsa da denemek istiyorum.

Ben, ben olmaktan çıkamam; ipleri elimde olan kukla olamam diye yakarıyorum. Ama ben anlattıramıyorum. Ne fayda, ne gam bu ne keder. Hayatımda yanlışlar doğrular mı getirdi doğrular yanlışlar mı, yoksa doğrular yanlışlar mı götürdü, yanlışlar doğrular mı? Bilemiyorum, yine de şansımı deniyorum.

Fakat ben anlatamıyorum, anlatıyorum da anlattıramıyorum...