Ilk şarap içtiğim gün düşmüştüm dizim kanamıştı.
Tek başıma temizleyip uyumuştum. Bir asır uyumuşum gibiydi.
Uyandığım zaman saatlerce ağlayıp tekrar uyumuştum.
Ve bir daha hiç şarap içmedim.
Çünkü bir daha hiç o kadar mutsuz olup yara almadım.
Hatırladıkça göğsüme bir ağırlık çöküyor.
Ne günlerdi.
Hatırladığım tek şey ne kadar üzüldüğüm.
Bunu her hatırlayışımda o üzüntü tekrar yeşeriyor iki dakika sonra üzerine su döküyorum geçiyor.
Ancak şu var ki bir şey bu kadar mı net olabilir?
Üzüntüm tüm vücuduma yayılmıştı. Bakan her yerimden bunu görebilirdi.
Herkes bakıyor ama kimse görmüyordu.
Saçlarımı kestirdim. Iyileştim. Hiçbir yardım almadan.
Tek başıma iyileştim. Çünkü hep böyleydi.
Beni benden başka kimse göremez.
